Σε
λίγες μέρες, στις 13 Δεκέμβρη, πρόκειται
να εκλέξουμε νέο ΔΣ της ΕΛΜΕ. Και είναι
γεγονός ότι αυτές οι εκλογές γίνονται
σε μια περίοδο που ο κλάδος μας, γενικότερα
οι εργαζόμενοι, δεν έχουν και πολλούς
λόγους να είναι χαρούμενοι. Οι περισσότεροι
νιώθουν το βάρος της οικονομικής
στενότητας και της έλλειψης θετικής
προοπτικής στη ζωή τους. Ο νέος αντιλαϊκός
προϋπολογισμός άλλωστε δεν αφήνει πολλά
περιθώρια αισιοδοξίας. Αλλά και στον
χώρο της εκπαίδευσης, τα πράγματα συνεχώς
χειροτερεύουν. Τα προβλήματα των σχολείων
οξύνονται, πολλοί συνάδελφοι τρέχουν
από σχολείο σε σχολείο, οι υπεράριθμοι
αυξάνονται, η ελαστική εργασία
επεκτείνεται, τα ΕΠΑΛ δοκιμάζονται.
Βεβαίως,
όλα αυτά δεν οφείλονται στην «κακιά μας
μοίρα», αλλά είναι αποτέλεσμα των επί
χρόνια υλοποιούμενων μνημονιακών
πολιτικών, που άλλωστε πολύ επιθετικά
προωθεί και η σημερινή κυβέρνηση
ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ σε πλήρη συμφωνία με την
ΕΕ, το ΔΝΤ και το κεφάλαιο. Εντείνει την
επίθεση στον κόσμο της εργασίας με το
νέο αντισυνδικαλιστικό νόμο, τις
απολύσεις συμβασιούχων, νέες
ιδιωτικοποιήσεις, τους ηλεκτρονικούς
πλειστηριασμούς ενάντια στην λαϊκή
κατοικία, την φοροληστεία. Τα «δίνει
όλα» για να επιβάλλει την αξιολόγηση
στο Δημόσιο, ενώ προετοιμάζει τις νέες
αντιδραστικές αλλαγές στην εκπαίδευση
βάσει των σχεδιασμών ΟΟΣΑ-ΕΕ (π.χ. «νέο
Λύκειο», «σχολική αυτονομία»).
Και
τι κάνουν οι ηγεσίες της ΓΣΕΕ, της ΑΔΕΔΥ,
αλλά και της ΟΛΜΕ, απέναντι σε όλα αυτά;
Συναινούν και «βάζουν πλάτη» να περάσουν!
Κωλυσιεργούν και δεν οργανώνουν στα
σοβαρά την αντίσταση των εργαζομένων,
δεν στηρίζουν τις κινηματικές πρωτοβουλίες
που παίρνονται, παίζουν τον ρόλο των
«έντιμων συνομιλητών» της κυβέρνησης.
Η πλειοψηφία της ΟΛΜΕ (ΔΑΚΕ, ΣΥΝΕΚ, ΠΕΚ)
δεν συγκαλεί καν γενικές συνελεύσεις,
ενώ εγκαταλείπει τις ψηφισμένες θέσεις
του κλάδου.
Αυτή
είναι η κατάσταση, και είναι κρίσιμη.
Δεν υπάρχουν περιθώρια για επανάπαυση.
Με αφορμή τις εκλογές πρέπει όλοι εμείς,
τα μέλη του σωματείου, να δούμε τι κάναμε
καλά και τι πήγε στραβά, να αντλήσουμε
συμπεράσματα και νέα δύναμη για να
αντιστρέψουμε την σημερινή φορά των
πραγμάτων. Ας δούμε λοιπόν τι έγινε
καταρχήν στο ΔΣ, τι έκανε κάθε σχήμα
μέσα σε αυτό.
Η δράση του σχήματός μας στο ΔΣ και
το σωματείο
Ξεκινώντας
από την ανάγκη να αναδιοργανωθεί το
σωματείο και να δοθεί αγωνιστική απάντηση
στην επίθεση ενάντια στον κόσμο της
εργασίας, η Ενωτική Πρωτοβουλία
ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ – ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ ΔΕ πήρε
την ευθύνη συγκρότησης προεδρείου
μειοψηφίας μαζί με το σχήμα «Πρωτοβουλία
– Παρέμβαση» στη βάση προγραμματικής
συμφωνίας. Γνωρίζαμε από την αρχή τη
δυσκολία του εγχειρήματος αφού οι άλλες
δυνάμεις όχι μόνο αρνήθηκαν, αλλά με
κάθε τρόπο προσπάθησαν να υπονομεύσουν
τη λειτουργία του σωματείου. Κρίνοντας
εκ του αποτελέσματος αυτή μας την επιλογή
και την γενικότερη δράση μας, πιστεύουμε
ότι στη συγκεκριμένη συγκυρία και με
δεδομένη την γενικότερη υποχώρηση του
κινήματος, η ΕΛΜΕ στάθηκε όρθια.
Ειδικότερα, κινηθήκαμε στις εξής
κατευθύνσεις:
- Με μια σειρά πρωτοβουλιών μέσα από το ΔΣ, τις ΓΣ, τους συλλόγους διδασκόντων, με μαθητές, γονείς και με παραστάσεις διαμαρτυρίας, στάσεις εργασίας, απεργίες, ανακοινώσεις κλπ., η «Ενωτική Πρωτοβουλία ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ – ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ ΔΕ» έδωσε τις μάχες για τα μορφωτικά δικαιώματα και τις ανάγκες των μαθητών (ολιγομελή, ΕΠΑΛ, ξενόγλωσση εκπαίδευση, ειδική αγωγή, δημιουργικές εργασίες και θεματικές εβδομάδες). Υπερασπίστηκε το δημόσιο σχολείο (ΣΔΙΤ, σχολική στέγη) και τις εργασιακές σχέσεις των συναδέλφων (τοποθετήσεις, αναπληρωτές κλπ).
- Όλο το προηγούμενο διάστημα κινηθήκαμε στα πλαίσια της βασικής μας θέσης για την ανάγκη συντονισμού των ΕΛΜΕ, πρωτοβάθμιων σωματείων αλλά και της εκπαιδευτικής κοινότητας (γονείς, μαθητές, εκπαιδευτικοί). Σε αυτήν την κατεύθυνση εργαστήκαμε στην παγκρήτια κινητοποίηση για το «διάλογο», για τα ΕΠΑΛ κλπ., αλλά και προωθώντας κοινά κείμενα με άλλες ΕΛΜΕ πανελλαδικά.
- Σταθερή ήταν η στάση μας για τα γενικότερα ζητήματα αλληλεγγύης με ψηφίσματα και δράσεις, ενώ η ΕΛΜΕ είχε ουσιαστική συμμετοχή στο αντιπολεμικό – αντιφασιστικό κίνημα, στους αγώνες για δημόσιους χώρους, στην πάλη ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του αεροδρομίου.
- Σημαντική ήταν και η πρωτοβουλία για να ανοίξει η κουβέντα μέσα στο σωματείο για σημαντικά θέματα που σχετίζονται με τις συνολικότερες εξελίξεις στην εκπαίδευση και η προσπάθεια να διατυπώσει το σωματείο τον δικό του θεωρητικό «αντίλογο» στα κυρίαρχα δόγματα της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας (εκδηλώσεις για την κριτική παιδαγωγική, την τεχνική εκπαίδευση, τις εξελίξεις στην εκπαίδευση, η πρόσφατη ημερίδα για τον Δ. Γληνό).
Η στάση των δυνάμεων που δεν μετείχαν
στο προεδρείο
Όλες αυτές οι προσπάθειες έφεραν κάποια
θετικά αποτελέσματα, που όμως δεν
φτάνουν, ενώ βεβαίως προχώρησαν μέσα
και από δικές μας αδυναμίες και αντιφάσεις.
Θα θέλαμε όμως να ξεκαθαρίσουμε και το
εξής: κάθε βήμα επιτεύχθηκε παρά την
υπονομευτική και παραλυτική δράση των
συνδικαλιστικών σχημάτων που δεν
μετείχαν στο προεδρείο, μια τακτική που
κλιμακώθηκε κατά την διάρκεια της
προηγούμενης θητείας του ΔΣ.
Τα
ΣΥΝΕΚ όχι μόνο δεν εναντιώθηκαν, αλλά
στήριξαν μια σειρά βασικές αντιδραστικές
επιλογές (μαθητεία, αξιολόγηση,
δημιουργικές εργασίες, θεματική βδομάδα
κλπ.). Η πρόσδεσή τους στις κύριες
κυβερνητικές επιλογές, καθώς και η σχέση
τους με τον διοικητικό μηχανισμό,
καθιστούν τα ΣΥΝΕΚ ανίκανα να υπερασπιστούν
τα ζωτικά συμφέροντα των συναδέλφων.
Μάλιστα απείχαν από την καθημερινή
δραστηριότητα του σωματείου, ουσιαστικά
υπονομεύοντας την δράση της ΕΛΜΕ. Σε
αυτή τους την επιλογή συνεπικουρούνταν
από δεξιά και «αριστερά» δεκανίκια στο
ΔΣ (ΑΟΚ-ΠΕΡΑ).
Ιδιαιτέρως,
η «Παρέμβαση Εκπαιδευτικών για τη Ρήξη
και την Ανατροπή» (ΠΕΡΑ) έχει ανάγει σε
βασικό καθήκον της την επίθεση στα
σχήματα των Παρεμβάσεων που μετέχουν
στο προεδρείο του ΔΣ. Υποβαθμίζει την
προσφορά τους στο σωματείο, υποτιμά
όσους μετέχουν σε αυτά και καταφεύγει
σε συκοφαντίες. Επενδύοντας στην απραξία
του σωματείου, δεν προωθεί την δράση
της ΕΛΜΕ και συχνά μπλοκάρει την λήψη
αποφάσεων. Έτσι, θελημένα ή αθέλητα,
εξυπηρετεί τα ΣΥΝΕΚ.
Κάποια
κρίσιμα θέματα και προτεραιότητες για
το σωματείο
Αυτή
η κατάσταση δεν υπογραμμίζει μόνο την
ανάγκη ενίσχυσης των συνεπών αγωνιστικών
δυνάμεων της ΕΛΜΕ. Το κύριο είναι ότι
πρέπει ο κλάδος συνολικά, οι ίδιοι οι
συνάδελφοι και οι συναδέλφισσες να
πάρουν το σωματείο και τους αγώνες στα
χέρια τους, να στηρίξουν μία νέα κατάσταση
στην ΕΛΜΕ, που θα οδηγήσει την δράση της
σε ανώτερο επίπεδο, αντίστοιχο με την
κρισιμότητα και τις ανάγκες της περιόδου.
Η ΕΛΜΕ δεν είναι μόνο το ΔΣ, η ΕΛΜΕ πρέπει
να είμαστε όλοι εμείς ενωμένοι σαν μια
γροθιά.
Στην
παρούσα φάση έχει ιδιαίτερη σημασία η
ουσιαστική ενημέρωση και η διεύρυνση
των ζυμώσεων και των προβληματισμών
μέσα στο κλάδο για τις νεώτερες εξελίξεις
και την αγωνιστική πορεία που πρέπει
να ακολουθηθεί. Επίσης, η μαζική συμμετοχή
στις Γενικές Συνελεύσεις, γενικότερα
στις διαδικασίες του σωματείου, η
συνεισφορά κάθε συναδέλφου με την γνώμη
και την πείρα του.
Πολύ
σημαντικό θέμα είναι η σταθεροποίηση
και κλιμάκωση των βημάτων της προηγούμενης
περιόδου, με οριζόντια σύνδεση όλης της
εκπαιδευτικής κοινότητας, με συντονισμό
αγώνα με κάθε πρωτοβάθμιο σωματείο και
συλλογικότητα. Σημείο-κλειδί είναι ο
άμεσος αγωνιστικός συντονισμός των
ΕΛΜΕ, για να ξεπεραστούν τα εμπόδια που
βάζει ο εργοδοτικός-κυβερνητικός
συνδικαλισμός.
Η
επίθεση που δεχόμαστε δεν πρόκειται να
σταματήσει ή ανακοπεί, αν οι εργαζόμενοι
δεν ξαναρχίσουν αποφασιστικούς αγώνες.
Δεν αρκούν συμβολικές απεργίες, αλλά
απεργίες νίκης. Η πάλη μας πρέπει να
οργανώνεται στην κατεύθυνση ανυποχώρητου
αγώνα διαρκείας ενάντια στην εντεινόμενη
επίθεση στον κόσμο της εργασίας και
ειδικότερα στην εκπαίδευση. Σε μια
τέτοια λογική πρέπει να συνεισφέρει
και η δική μας ΕΛΜΕ, ειδικά τώρα που
προωθούνται νέα σκληρά μέτρα. Υλοποιώντας
ένα κατάλληλο αγωνιστικό πρόγραμμα
και υποστηρίζοντας τα απαραίτητα
απεργιακά βήματα με στόχο την κλιμάκωση
της σύγκρουσης, τη νίκη των εργαζομένων.
Δυναμώνουμε
το σωματείο μας!
Ανατρέπουμε
την πολιτική κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ!
Διεκδικούμε
το σχολείο των αναγκών και των ονείρων
μας!
ΣΤΙΣ 13 ΔΕΚΕΜΒΡΗ
ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ – ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ
«ΕΝΩΤΙΚΗ
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ – ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ
Δ.Ε.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου